ევროპაში, უმაღლესი განათლების ინტერნაციონალიზაცია არ არის მკაცრად ფიქსირებული პოლიტიკა, ნაცვლად ამისა არსებობს მუდმივად განვითარებადი ჩარჩო, რომელიც ერგება გლობალურ და რეგიონულ ცვლილებებსა და საჭიროებებს. ევროკავშირის ფარგლებშიც, მიუხედავად იმისა, რომ თანამშრომლობა ინსტიტუციურ დონეზე ხდება, თითოეული ქვეყანა ინარჩუნებს საკუთარ ეროვნულ სტრატეგიას – თუმცა, ეს სტრატეგიები რეგულარულად იცვლება, რათა შეესაბამებოდეს ახალ გამოწვევებს, დემოგრაფიულ ტენდენციებს და ცვალებად გლობალურ საგანმანათლებლო ლანდშაფტს. 

რიგი ევროპული ქვეყნები, როგორიცაა საფრანგეთი და გაერთიანებული სამეფო, ცდილობენ, ყოველწიურად, საშუალოდ 500,000-დან 600,000-მდე საერთაშორისო სტუდენტის მოზიდვას, იმის გათვალისწინებით, რომ ინტერნაციონალიზაცია არა მხოლოდ აუმჯობესებს აკადემიურ წარმატებას, არამედ მნიშვნელოვნად უწყობს ხელს ეროვნულ ეკონომიკასა და საზოგადოებრივ განვითარებას. ანალოგიურად, ჩეხეთის რესპუბლიკის ეროვნული დღის წესრიგი ხაზს უსვამს, რომ განათლებაში ინვესტიცია არის ინვესტიცია საზოგადოებისა და ეკონომიკის მომავალში. მათი მიზანი, მიაღწიონ საერთაშორისო სტუდენტების 20-30%-იან რეკრუტინგს, ასახავს სტრატეგიულ ძალისხმევას უფრო ურთიერთდაკავშირებული და კონკურენტუნარიანი აკადემიური გარემოს შესაქმნელად.

ბევრ ევროპულ სისტემაში უმაღლესი საგანმანათლებლო დაწესებულებებსა (უსდ) და მთავრობებს შორის კომუნიკაცია სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან როლს ასრულებს. უმაღლესი საგანმანათლებლო დაწესებულებები შუამავლების როლს ასრულებენ საჯარო და კერძო სექტორებს შორის, ხელს უწყობენ დიალოგსა და პოლიტიკის გაუმჯობესებას, რაც თავის მხრივ ხელს უწყობს ინოვაციებსა და მდგრად განვითარებას. მნიშვნელოვანია, რომ ქვეყნების უმეტესობის ეროვნული სტრატეგიული დოკუმენტებს აქვს სახელმძღვანელო ჩარჩოების ფორმა და არ წარმოადგენენ მკაცრად განსაზღვრულ, სავალდებულო რეგულაციებს. მსგავსი ტიპის პოლიტიკა, უნივერსიტეტებს აძლევს მოქნილობას, შეიმუშავონ ინტერნაციონალიზაციის მიდგომები მათი შესაძლებლობების, პარტნიორობისა და რეგიონული კონტექსტის შესაბამისად.

უმაღლეს სასწავლო დაწესებულებებში ინტერნაციონალიზაციას ხშირად ახორციელებენ სპეციალიზებული სამუშაო ჯგუფები, რომლებიც აერთიანებენ სხვადასხვა აკადემიურ და ადმინისტრაციულ დაინტერესებულ მხარეებს. მსგავსი მრავალგანზომილებიანი მიდგომა უზრუნველყოფს, რომ პოლიტიკა იყოს არა მხოლოდ სტრატეგიული, არამედ ეფუძნებოდეს მასში ჩართული დაწესებულებების რეალურ საჭიროებებსა და გამოცდილებას.

დასკვნის სახით, ევროპის მოდელი აჩვენებს, რომ ინტერნაციონალიზაცია წარმატებულია, როდესაც ის თანამშრომლობითი, მოქნილი და მუდმივად განვითარებადია. ეს არ არის ერთიანი ფიქსირებული ფორმულა, არამედ ცოცხალი პროცესია – ისეთი, რომელიც აკავშირებს განათლებას, ეკონომიკასა და დიპლომატიას უფრო ძლიერი, გლობალურად ჩართული აკადემიური ლანდშაფტის ჩამოსაყალიბებლად.